Pionizacja

Jest wstępem do nauki chodu. Odbywa się wówczas, gdy pacjent z różnych względów był zmuszony długotrwale przebywać w pozycji leżącej. 

Pierwszą składową fizjoterapii jest wykonywanie ćwiczeń w pozycji leżącej, następnie siedzącej. Zalicza się do nich ćwiczenia izometryczne, wzmacniające i czynne wolne. Wpływają one na elastyczność więzadeł, utrzymują prawidłowy zakres ruchomości w stawach oraz zwiększają siłę mięśni niezbędnych do stabilizacji ciała w pozycji pionowej. Równie ważne są ćwiczenia oddechowe. Jeśli pacjent ma problem z przyjęciem pozycji siedzącej, warto zastosować w terapii wzorce PNF. 

Pionizacja pacjenta odbywa się zawsze w asyście personelu medycznego, który asekuruje pacjenta. Należy kontrolować jego samopoczucie i zwracać szczególną uwagę na zawroty głowy. Pacjent powinien ustać przez chwilę w miejscu, następnie należy go posadzić na brzegu łóżka, aby odpoczął. Można również zalecić wykonywanie drobnych kroczków w miejscu, gdy znajduje się w pozycji stojącej. Tak prosta czynność usprawni działanie pompy mięśniowej w kończynach dolnych i pobudzi krążenie krwi. 

Często przed spionizowaniem chorego uczy się go przesiadania z łóżka na fotel lub wózek inwalidzki. Gdy pacjent nauczy się samodzielnie stać, można wprowadzić ćwiczenia wytrącające z równowagi (np. rytmiczna stabilizacja z metody PNF).